کد مطلب:33474 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:227

حیات ما آدمیان با این گونه امور گره خورده است. ما آدمیان با غم، با مرگ و با رنج هم پیمانیم و از آنها رهایی نداریم. تمام این امور نتیجه ی آن است كه ما موجوداتی زمانی هستیم. یعنی «زمان دار» بودن به معنای دقیق كلمه در عمق وجود ما نهاده شده است. زمان از روی ما نمی گذرد، بلكه چون ما می گذریم، زمان می گذرد. در حقیقت ما می گذریم و فرسوده می شویم و زمان عبارت است از انتزاعی كه از این فرسودگی می كنیم. در عالم خارج، زمان چیزی مستقل از موجودات زمان دار نیست. زمان همچون نسیمی نیست كه از روی موجودات زمان دار نیست. زمان همچون نسیمی نیست كه از روی موجودات بگذرد، یا همچون نوری نیست كه بر آنها بتابد. بلكه زمان در عمق ساختمان موجودات مادی نهفته است و آن جاست كه در گذر است. لذا چاره ای نیست جز آنكه این موجودات رفته رفته فرسوده شوند و زوال بپذیرند. همه ی ما باید اعتراف كنیم كه به این معنا تسلیم روزگار و زمین خورده ی زمانیم و در مقابله ی با این همآورد سپر انداخته ایم. امام علی (ع) در ابتدای این نامه،

[صفحه 42]

كاملا به این سپر انداختن تصریح كرده اند. و با این تصریح كامل، تمام آن تئوری های موهوم و بی اساس در خصوص زوال ناپذیری و بیمار نشدن ابدان ائمه و اولیا را ابطال نموده اند.

خداوند را می خوانیم كه روح عاقبت بینی را در همه ی ما بدمد. ما را از بندگان محبوب خود قرار دهد، درهای رحمتش را بر روی این امت بگشاید و به ما توفیق مجاهدت با نفس و شفقت بر خلق عنایت بفرماید.

و السلام علیكم و رحمه الله.

[صفحه 43]

صفحه 42، 43.